Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Το «Αγιορειτικό Βήμα» σε Έργα του Διαβόλου


Πρωτοβουλία Χριστιανών κατά του Εθνοφυλετισμού, Νεοφασισμού, Νεοναζισμού


http://www.facebook.com/groups/christianantirafana/


e-mail: christianantirafana@yahoo.gr






Τετάρτη, 30 Απριλίου 2014


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Σχετικά με την Προβολή του Η. Κασιδιάρη από το "Αγιορειτικό Βήμα"




Η Πρωτοβουλία Χριστιανών κατά του Εθνοφυλετισμού, Νεοφασισμού, Νεοναζισμού διαμαρτύρεται για τον τρόπο με τον οποίο έγινε και προβλήθηκε από το πόρταλ «Αγιορειτικό Βήμα» η τελευταία συνέντευξη του Ηλία Κασιδιάρη, σε προεκλογική περίοδο.

Παρά το ότι ο εθνοφυλετισμός έχει ρητώς καταδικασθεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία από το 1872, τα άφθονα στοιχεία που περιλαμβάνονται στην ποινική δικογραφία σε βαθμό κακουργήματος που εκκρεμεί, τα κείμενα της ίδιας της οργάνωσης και τις μαρτυρίες και τις καταγγελίες που συνεχώς βγαίνουν στο φως σε σχέση με τον συγκρητιστικό, αιρετικό και νεοπαγανιστικό και νεοναζιστικό χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής, το «Αγιορειτικό Βήμα» με τη σχετική συνέντευξη, στις 28 /4/14,[1] με χαρακτηριστικά «αγιογραφίας» επιτρέπει και διευκολύνει τον Ηλία Κασιδιάρη να εμφανίζει ότι η παράταξή του στηρίζει τη χριστιανική πίστη.

Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία χριστιανού πατέρα πρώην μέλους της οργάνωσης που δημοσιεύθηκε στις 27/4/14 στην Εφημερίδα των Συντακτών[2] για τον θρησκευτικό χαρακτήρα της δολοφονικής βίας, για τις ηλιολατρικές και παγανιστικές τελετές, για τον χαρακτήρα της οργάνωσης ως μυστηριακής θρησκείας, για τα μνημόσυνα στο γερμανικό νεκροταφείο, για τη χρήση παγανιστικών συμβόλων και άλλα πολλά που τεκμηριώνονται όχι μόνο από την προσωπική άμεση γνώση του καταγγέλλοντος πατέρα, αλλά και από τα κείμενα της ίδιας της οργάνωσης.

Είναι προφανές ότι τίποτε από τα παραπάνω έργα δεν συνδέεται με τη χριστιανική πίστη ούτε και με την αγιορειτική πνευματικότητα.

Το «Αγιορειτικό Βήμα» δεν είναι βήμα των αγιορειτών πατέρων. Είναι προσωπική επιχείρηση του κ. Γιώργου Θεοχάρη. Ο επιχειρηματίας μεταχειριζόμενος τον συγκεκριμένο τίτλο ιδιοποιείται στην πραγματικότητα και εμπορευματοποιεί την αγιορειτική παράδοση. Δεν θα έπρεπε τουλάχιστον η επιχειρηματική του δραστηριότητα να συνάδει στοιχειωδώς με την παράδοση αυτή, ή τουλάχιστον να μην την αντιπαλεύει ευθέως και δολίως, διευκολύνοντας την προσηλυτιστική δραστηριότητα της νεοπαγανιστικής Χρυσής Αυγής, και μάλιστα σε τόσο ευαίσθητη περίοδο;

Πέρα από τη δική μας καταγγελία παρακαλούμε εξάλλου και την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους, παρότι δεν φέρει καμία ευθύνη, να λάβει υπόψιν της το ανακύπτον ζήτημα και να τοποθετηθεί και αυτή αρμοδίως διαχωρίζοντας ή διευκρινίζοντας τη θέση της, προς όφελος του χριστεπώνυμου πληρώματος και του λαού.







[1] http://www.agioritikovima.gr/arthra/item/31718-%CE%B7-%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B7%CE%BB-%CE%BA%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%B2%CE%AE%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%82,-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1,-%CE%BF-%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%AD%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B5%CF%82

[2] http://www.efsyn.gr/?p=193019

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Αλέξανδρου Σταθακιού:Σκέψεις με αφορμή το Πάσχα


Μέρες που είναι, πασχαλινές, αρκετοί Έλληνες, πιστεύουμε-δεν πιστεύουμε, στρέφουμε -έστω φευγαλέα- τη ματιά μας στη θρησκευτική μας παράδοση και συχνά γεννιούνται μέσα μας σκέψεις και συναισθήματα γύρω από αυτή.
Είτε το αναγνωρίζουμε, είτε όχι, οι περισσότεροι σε ένα μεγάλο τμήμα του εσωτερικού μας πυρήνα παραμένουμε πολιτιστικά Ελληνορθόδοξοι, αφού οι βαθύτερες αξίες μας, «η γωνία θέασης του κόσμου», έχουν επηρεαστεί από ό,τι η Ορθοδοξία κουβαλάει.
Το τι κουβαλάει η Ορθοδοξία, είναι μεγάλη κουβέντα, «σημείο» αντιλεγόμενο και σε αυτές τις γραμμές ούτε καν σχηματικά δεν μπορεί κανείς να τοποθετηθεί. Ούτε σημαίνει ότι όποιος αναγνωρίζει αυτή την σχέση, τη βλέπει μέσα από μια «πατριδολάγνα», παρελθοντική οπτική. Απλώς μπορεί να βοηθηθεί να καταλάβει πώς «κάθονται» τα επόμενα, υποτίθεται «πιο φωτισμένα» ή και επαναστατικά στρώματά του, πάνω στην «μόνη (του) πατρίδα, τα παιδικά (του) χρόνια», που λέει και το ωραίο τσιτάτο των Εξαρχείων…
Συχνά πολλοί Αριστεροί, ως άμυνα απέναντι σε αυτή την σχέση καταλήγουν σε μια σχεδόν φονταμενταλιστική άρνηση και υποτίμηση κάθε εκκλησιαστικού στοιχείου, που ξεκινάει βέβαια από σωστές διαπιστώσεις για χρόνιες παθογένειες της θεσμικής εκκλησίας και την σχέση της με την πολιτική, αλλά καταλήγει σε άδικη και παρωχημένη πολεμική εναντίον κάθε τι εκκλησιαστικού.
Βεβαίως, δεν θα παραβλέψουμε ότι ο Χριστός και ό,τι τον αντιπροσωπεύει, χρησιμοποιήθηκαν, αιώνες τώρα, ως ένα εξουσιαστικό δεκανίκι στον ρόλο ίσως του «καλού μπάτσου». Μου έχει κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η μανία κάποιων «μπαχαλάκηδων» να καταστρέφουν εικόνες του Χριστού, όταν τις βρουν μπροστά τους.
Είναι δίκαιο ένας «αντι-εξουσιαστής του πεζοδρομίου» σε μια «εκ παραδόσεως» χριστιανική χώρα να θέλει να καταστρέψει το πρόσωπο Αυτού που οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ως τον πνευματικό τους πατέρα. Αυτός ο πνευματικός πατέρας συμβολίζει, ίσως, πολλούς θεσμικούς «πατέρες» -αν όχι «πατριούς»- που έχουν βίαια απωθήσει και διαλύσει πολλές «νεανικές ορμές».
Είναι αλήθεια ότι «κάποιοι της εκκλησίας» βλέπουν τον Χριστό ως εξουσιαστικό μπαμπά» και το ίδιο θέλουν να νιώθουν και οι άλλοι, ωστόσο όμως ο Ίδιος, όπως περιγράφεται στα Ευαγγέλια, απεχθανόταν «μετά βδελυγμίας» και ειρωνευόταν τις «τεχνικές της εξουσίας» επί των ανθρώπων, γι’ αυτό και από αρκετούς αποκαλέστηκε «μεγάλος αναρχικός».
Και «επαναστάτης» χαρακτηρίστηκε. Παρ’ όλο που υπάρχει μεγάλη αντιγνωμία, αν ο ίδιος ήταν επαναστάτης, ένα είναι σίγουρο: Ενέπνευσε πολλούς επαναστάτες, όπως ίσως τον τελευταίο πετυχημένο επαναστάτη των ημερών μας τον Ούγκο Τσάβες.
Η Ιστορία έχει πολλά γυρίσματα: Η Μαρξική κληρονομιά της Αριστεράς, γεννήθηκε μέσα στον Θετικισμό, τον γεννήτορα και του Μοντέρνου, με τις επαναστάσεις του, τεχνικές, πολιτικές, πολιτιστικές. Βούλιαξε μέσα «στον πολτό» του Μεταμοντέρνου και πολλές φορές, ειδικά στο τέρμα αυτού του κύκλου, ενώ κράτησε τις σχηματικές της σκληρύνσεις που οδήγησαν σε πολυπληθείς διασπάσεις, έχασε την ανατρεπτική της δυναμική.
Σήμερα ένας νέος κύκλος φαίνεται ξεκινά. Η Ελλάδα φαίνεται ότι είναι στο πολιτικό κέντρο των κοινωνιών που αναζητούν μια νέα «Μεγάλη Διήγηση». Η νέα μεγάλη διήγηση απαιτεί εργαλεία καθαρά από άμυνες, «σαβούρες», ιστορικό «κουρνιαχτό». Απέναντι στον υπαρκτό θρησκευτικό πολιτισμό της χώρας μας χρειάζονται τίμιες τοποθετήσεις, με τη σοφία όλης αυτής της πορείας. Ούτε του τύπου «γλύφουμε τους παππάδες για να πάρουμε δυο ψήφους», ούτε όμως του τύπου «δεν έχω σχέση με αυτό».
Οι πραγματικά ριζοσπάστες, μη θρησκευόμενοι αριστεροί, θεωρούν τους συντρόφους τους και δυνάμει συντρόφους τους που πάνε αυτές τις μέρες στις εκκλησιές μέσα από το βλέμμα πολλών ποιητικών στιγμών του Γιάννη Ρίτσου. Σαν αυτή στη Ρωμιοσύνη: «Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους».
* Ο Αλέξανδρος Σταθακιός είναι Θεολόγος-Κοινωνιολόγος, αντιπρόεδρος του Σωματείου των Εργαζομένων
στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων

http://e-dromos.gr/

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Χριστιανική ριζοσπαστικότητα και Αριστερά


Του Ανδρέα Χ. Αργυρόπουλου*




«Εμείς βλέπουμε ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του Κλήρου που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη»
Άρης Βελουχιώτης
«Η δική μας επανάσταση σφύζει από χριστιανικά ιδεώδη… η Επανάσταση και ο Χριστιανισμός δεν είναι δύο πράγματα αντίθετα»
Ντανιέλ Ορτέγκα


Ποιος θα περίμενε μια καρναβαλική εκδήλωση να επαναφέρει τον προβληματισμό για τη σχέση της Αριστεράς με τη θρησκεία; Κείμενα, σχόλια, παρεμβάσεις δημοσιεύθηκαν στο Διαδίκτυο, άλλοτε συνεισφέροντας σε έναν ουσιαστικό διάλογο και άλλοτε προκαλώντας θλίψη, αφού επιβεβαίωναν για ακόμη μια φορά ότι η πατρίδα μας είναι ο τόπος των «παράλληλων μονολόγων»
Εντύπωση μας προκάλεσε ο δογματισμός ορισμένων αριστερών, υπερασπιστών «της μαχόμενης αθεΐας και του αντικληρικαλισμού», η επιθετικότητα τους σε ό,τι θυμίζει «θρησκεία» . Πιστεύαμε ότι οι εποχές των γενικεύσεων, του «άσπρου-μαύρου», των διαχωριστικών γραμμών και της « ιδεολογική ς καθαρότητας» είχαν παρέλθει προ πολλού. Την κριτική τους στα ιστορικά λάθη του Χριστιανισμού την κατανοώ και προσυπογράφω. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπήρξαν εποχές που ο Χριστιανισμός έπαψε να είναι η θρησκεία του Σταυρού και των Σταυρωμένων και ταυτίστηκε με τους Σταυρωτές (Ν. Μπερδιάεφ).
Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν ιεράρχες στις μέρες μας απόλυτα ασυνεπείς έναντι του Ευαγγελικού μηνύματος για αγάπη, ελευθερία και δικαιοσύνη, ιεράρχες υπεύθυνοι για τον εκφυλισμό της χριστιανικής πίστης. Αυτό, όμως, απέχει πολύ από το να φθάνουμε στο σημείο της άρνησης ακόμη και του στοιχειώδους σεβασμού της θρησκευτικής πίστης των λαϊκών μαζών, της χρησιμοποίησης αναληθών πληροφοριών για τεκμηρίωση των απόψεων μας (π.χ. τα επαναστατικά κινήματα της Λατ. Αμερικής δεν είχαν καμιά σχέση με τη χριστιανική πίστη) αλλά και της δημοσιοποίησης παρεμβάσεων προσβλητικών για το θρησκευτικό βίωμα των πιστών. Το τελευταίο, μάλιστα, μου έφερε στο νου τη θέση του Λένιν. Κάποτε, αναφερόμενος στους θρησκευόμενους εργάτες που ήταν μέλη του κόμματος τόνιζε: «Είμαστε ανεπιφύλακτα ενάντια στην παραμικρή προσβολή των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων». (Άπαντα,τ. 17,σελ.422 Ρωσ. Εκδ.).
Το ερώτημα είναι απλό και σαφές. Μπορούμε να κάνουμε πολιτική, να σχεδιάζουμε το μέλλον αγνοώντας τα ιστορικά δεδομένα και τη σύγχρονη πραγματικότητα, όταν μάλιστα επικαλούμαστε διαρκώς την επιστημονικότητα και τον ορθολογισμό; Μπορούμε να μιλάμε απαξιωτικά για τη δυναμική των πολιτικοποιημένων χριστιανών και τη συμβολή τους στην κοινωνική αλλαγή σε παγκόσμιο επίπεδο τις τελευταίες δεκαετίες όταν η διεθνής βιβλιογραφία μιλάει για το αντίθετο;
Το Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών της πρώην ΕΣΣΔ σε έκδοση του για το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα το 1974 αναφέρει: «Ένα από τα αξιοσημείωτα φαινόμενα του καιρού μας είναι η προσχώρηση πλατιών μαζών θρησκευόμενων στον αντιιμπεριαλιστικό και αντιμονοπωλιακό αγώνα…».
Είναι δυνατόν να αγνοούμε ή να κάνουμε ότι αγνοούμε την εμπειρία της Λατινικής Αμερικής; Ξεχνάμε ότι στην επαναστατική κυβέρνηση των Σαντινίστας συμμετείχαν επιφανείς κληρικοί (Ερνέστο Καρντενάλ, Μιγκέλ Ντ Εσκότο, Φερνάντο Καρντενάλ); Ξεχνάμε τη θυσία του αντάρτη παπά Καμίλο Τόρες, ηγέτη του λαϊκού κινήματος της Κολομβίας; Τη δράση του Χέλντερ Καμάρα και των συνοδοιπόρων του στη Βραζιλία; Τη δολοφονία του αρχιεπισκόπου των φτωχών και ανυπεράσπιστων στο Σαλβαντόρ, Όσκαρ Ρομέρο; Το θεολόγο Φερνάντο Λούγκο, τον άνθρωπο που ηγήθηκε του κινήματος για την ανατροπή της παραγουανής δικτατορίας; Τον Σάμουελ Ρουίς, επίσκοπο των φτωχών Ινδιάνων, υποστηρικτή των Ζαπατίστας και συνεργάτη του Μάρκος; Τον Τσάβες και τον Μαδούρο στη Βενεζουέλα; Τον π. Αριστίντ στην Αϊτή, τους χριστιανο-σοσιαλιστές στη Χιλή; Τους χιλιάδες μοναχούς και μοναχές, θεολόγους, κληρικούς κατηχητές και κατηχήτριες που διώχθηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν από τα όργανα των δικτατόρων;
Δεν θα επεκταθώ λεπτομερώς στην εμπειρία της ριζοσπαστικής πολιτικής δράσης των χριστιανών στις άλλες ηπείρους και τη συμμετοχή τους σε κινήματα με μεγάλη ή μικρότερη εμβέλεια, αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ -έστω επιγραμματικά- στη συμβολή της «Μαύρης Θεολογίας» στον αγώνα των έγχρωμων αδελφών μας σε Αφρική και Β. Αμερική, καθώς επίσης και στη μαχητική πολιτική δράση των χριστιανών της Ν. Α. Ασίας που σέρνονταν κατά εκατοντάδες, κληρικοί και λαϊκοί, στις φυλακές της Ν. Κορέας και των Φιλιππίνων.
Κλείνω θυμίζοντας στους φίλους της «αριστερής μαχητικής αθεΐας» ότι τα χρόνια της γερμανικής Κατοχής στην πατρίδα μας, στο ΕΑΜ συμμετείχαν χιλιάδες ιερείς και περισσότεροι από 10 επίσκοποι, μερικοί από τους οποίους είχαν ηγετικό ρόλο μέσα στην οργάνωση (Διονύσιος Μηθύμνης, Ειρηναίος Σάμου, Ιωακείμ Κοζάνης, Αντώνιος Ηλείας κ. ά.). Τέλος, οφείλω να μνημονεύσω την αντιδικτατορική δράση (ΐ967-’74) των χριστιανοσοσιαλιστών της Χριστιανικής Δημοκρατίας του Ν. Ψαρουδάκη αλλά και σπουδαίων κληρικών όπως ο π. Γιώργης Πυρουνάκης, ο παπα-Γαβαλάς κ.ά.
Αναρωτιέμαι πώς ένας αριστερός μπορεί να αγνοεί τόσο σημαντικές πλευρές στην ιστορία του λαϊκού κινήματος που τις έγραψαν χριστιανοί. Αν το κίνημα πρέπει να ξαναγράψει Ιστορία και να προχωρήσει μπροστά, πρέπει να επωφεληθεί από την ιστορική πείρα και να απλώσει το χέρι σε συμμαχίες κι όχι να πορεύεται με γνώμονα την αλαζονεία της πρωτοπορίας και το δογματισμό που έκλεισε την επανάσταση στη μούχλα των κομματικών γραφείων και τελικά την οδήγησε στην απαξίωση.

Ο Ανδρέας Χ. Αργυρόπουλος είναι Σχολικός Σύμβουλος θεολόγων και το παραπάνω κείμενο του πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα«Δρόμος της Αριστεράς»  25/1/2014