Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Γκουστάβο Γκουτιέρρες:Η θεολογία της απελευθέρωσης






ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ


μετάφραση: Κωσνταντίνος Παλαιολόγος

Alfredo Rostgaard, « Ο Χριστός αντάρτης», 1969
Alfredo Rostgaard, « Ο Χριστός αντάρτης», 1969
Συνδέουμε συνήθως την Καθολική Εκκλησία με έναν γενικότερο συντηρητισμό σε ζητήματα ηθικής και πολιτικής — και όχι άδικα, αν σκεφτούμε ιδίως την αντικομμουνιστική της στρατηγική τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 υπό τους πάπες Παύλο ΣΤ΄ και Ιωάννη Παύλο Β΄. Ωστόσο, από τη δεκαετία του 1960, στους κόλπους της, αναπτύχθηκε ένα θεολογικό και πολιτικό κίνημα, εντοπισμένο σε μεγάλο βαθμό στη Λατινική Αμερική, που προσπάθησε να τη στρέψει προς τα άμεσα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα: η «θεολογία της απελευθέρωσης». Το ρεύμα αυτό δεν αποτελεί απλή θεωρητική έκφραση ενός κοινωνικού κινήματος ούτε μια εύκολη πολιτικοποίηση της πίστης, αλλά συνολικό αναπροσανατολισμό του θεολογικού λόγου προς τα κρίσιμα προβλήματα. Η έννοια της απελευθέρωσης, ξεκινώντας από τη Βιβλική απελευθέρωση από τη δουλεία της Αιγύπτου, συναντά τα μεταπολεμικά αντιαποικιακά κινήματα και τη μαρξιστική κριτική στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, συνδέοντας την απελευθέρωση από τη δομή της αμαρτίας με την πολιτική και κοινωνική απελευθέρωση, και φέρνοντας στο επίκεντρο του θεολογικού στοχασμού το πρόβλημα της φτώχειας και της εκμετάλλευσης. Η θεολογία της απελευθέρωσης δεν είναι ένα αμιγώς πνευματικό κίνημα, αλλά γεννήθηκε μέσα στην επαναστατική διεργασία που βίωσε και βιώνει η Λατινική Αμερική: «Όλες οι πολιτικές θεολογίες, της ελπίδας, της επανάστασης, της απελευθέρωσης, δεν αξίζουν όσο μία αυθεντική χειρονομία αλληλεγγύης με τις κατατρεγμένες κοινωνικές τάξεις». Το κίνημα ανέδειξε σπουδαίους θεολόγους (Gustavo Gutierrez, Leonardo Boff, Jon Sobrino, Juan Luis Segundo), ενέπνευσε μεγάλες συζητήσεις και προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Congregatio pro Doctrina Fidei της Καθολικής Εκκλησίας, και του σημερινού πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄, που το καταδίκασαν για τη χρήση «μαρξιστικών εννοιών».
Η Θεολογία της απελευθέρωσης του περουβιανού κληρικού Γκουστάβο Γκουτιέρρες (γεννήθηκε το 1929 στη Λίμα, σπούδασε ιατρική και λογοτεχνία στην πατρίδα του, φιλοσοφία και ψυχολογία στη Λουβαίν και θεολογία στη Λυών, ενώ το 1959 έγινε ιερέας σε μια φτωχογειτονιά της Λίμας, γεγονός που επηρέασε καθοριστικά τη θεολογική του σκέψη) κυκλοφόρησε το 1971, μεταφράστηκε σε περισσότερες από 20 γλώσσες και αποτέλεσε έργο αναφοράς του κινήματος. Από αύριο θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία η ελληνική έκδοση (μετάφραση Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, επιμέλεια Θοδωρής Δρίτσας), από τον Άρτο Ζωής, ο οποίος μας δίνει, έτσι, ένα ακόμα ωραίο δείγμα της εξωστρεφούς δραστηριότητάς του (θυμίζουμε, την προηγούμενη Δευτέρα, την εκδήλωσή του εναντίον του νεοναζισμού).
“ΕΝΘΕΜΑΤΑ”
ράφος της θεολογίας της απελευθέρωσης.Από το εξώφυλλο του βιβλίου.
Τοιχογραφία του Cerrero Barredo (του κατεξοχήν ζωγράφου της θεολογίας της απελευθέρωσης). στον καθεδρικό ναό της πόλης Sao Felix do Araguaia (Βραζιλία).
«Το μοναδικό μέλλον της θεολογίας», έχει γράψει ο Χ. Κοξ, «είναι να μετατραπεί σε θεολογία του μέλλοντος». Αλλά αυτή η θεολογία του μέλλοντος θα πρέπει αναγκαστικά να είναι μια κριτική ανάγνωση της ιστορικής πράξης, του ιστορικού γίγνεσθαι, υπό την έννοια που προσπαθήσαμε να σκιαγραφήσουμε.
Ο Γ. Μόλτμαν λέει ότι οι θεολογικές έννοιες «δεν υστερούν σε σχέση με την πραγματικότητα […] αντίθετα φωτίζουν το δρόμο δείχνοντάς της προκαταβολικά το μέλλον της», αλλά στη δική μας προσέγγιση το να στοχαστείς με τρόπο κριτικό την απελευθερωτική πράξη δεν σημαίνει «αδιαφορία» για την πραγματικότητα. Το παρόν της απελευθερωτικής πράξης εγκυμονεί κατά βάθος το μέλλον· η ελπίδα αποτελεί μέρος της παρούσας ιστορικής στράτευσης. Η θεολογία δεν τοποθετεί εξαρχής αυτό το μέλλον στο παρόν, δεν δημιουργεί από το τίποτε τη ζωτική στάση της ελπίδας, ο ρόλος της είναι πιο ταπεινός: εξηγεί ή ερμηνεύει και τα δύο ως το πραγματικό στήριγμα της ιστορίας. Το να στοχάζεσαι γύρω από μια πράξη που προβάλλεται στο μέλλον σημαίνει ότι δεν έχεις το βλέμμα σου στραμμένο στο παρελθόν, ότι δεν είσαι το τελευταίο βαγόνι του παρόντος: σημαίνει ότι ξεδιαλύνεις μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα, στην κίνηση της ιστορίας, αυτό που μας ωθεί προς το μέλλον.Το να στοχάζεσαι με αφετηρία την ιστορική απελευθερωτική πράξη σημαίνει ότι στοχάζεσαι υπό το φως του μέλλοντος στο οποίο πιστεύουμε και ελπίζουμε, σημαίνει ότι στοχάζεσαι προσδοκώντας μια πράξη που θα μεταλλάξει το παρόν. Όλα αυτά όμως δεν γίνονται από ένα γραφείο, πρέπει να ριζώσει κανείς εκεί όπου χτυπάει τούτη τη στιγμή ο παλμός της ιστορίας και να τον φωτίσει με το Λόγο του Κυρίου της ιστορίας, ο οποίος έχει δεσμευτεί αμετάκλητα στο σήμερα της εξέλιξης της ανθρωπότητας, ώστε να το οδηγήσει στην πλήρη πραγμάτωσή του.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η θεολογία της απελευθέρωσης μας προτείνει όχι τόσο ένα καινούριο θέμα για να στοχαστούμε όσο έναν καινούριο τρόπο να κάνουμε θεολογία. Η θεολογία ως κριτικός στοχασμός επί της ιστορικής πράξης είναι κατ’ αυτό τον τρόπο μια απελευθερωτική θεολογία, μια θεολογία του απελευθερωτικού μετασχηματισμού της ιστορίας της ανθρωπότητας και συνεπώς της μερίδας εκείνης των ανθρώπων –ενωμένης υπό την Εκκλησία– που πιστεύει ανοιχτά στον Χριστό. Μια θεολογία που δεν περιορίζεται στο να σκέφτεται τον κόσμο, αλλά που αναζητά τη θέση της ως μια στιγμή της διαδικασίας μέσω της οποίας μετασχηματίζεται ο κόσμος: με το να ανοίγεται στη δωρεά της Βασιλείας του Θεού, διαμαρτυρόμενη για την καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αγωνιζόμενη ενάντια στη λεηλασία της συντριπτικής πλειονότητας της ανθρωπότητας, καλλιεργώντας την απελευθερωτική αγάπη και πιστεύοντας στο κτίσιμο μιας καινούριας, δίκαιης και αδελφικής κοινωνίας. […]
"Ένας
Όλα όσα έχουμε πει ώς τώρα μας κάνουν να αντιληφθούμε γιατί η κοινωνική πράξη έχει πάψει πλέον για τους χριστιανούς να είναι –ή είναι όλο και λιγότερο– ένα καθήκον που τους επιβάλλει η ηθική τους συνείδηση ή μια αντίδραση απέναντι στις επιθέσεις που δέχονται τα συμφέροντα της Εκκλησίας. Τα χαρακτηριστικά της συνολικότητας, της ριζοσπαστικοποίησης και της σύγκρουσης που πιστεύουμε ότι διακρίναμε στην πολιτική, ξεπερνούν τα στενά όρια μιας συντεχνιακής αντίληψης και μας κάνουν να δούμε τις βαθύτερες ανθρώπινες διαστάσεις της. Η κοινωνική πράξη καθίσταται σταδιακά ο τόπος όπου ο χριστιανός διακυβεύει –μαζί με άλλους– την ανθρώπινη μοίρα του και την πίστη του στον Κύριο της ιστορίας. Η συμμετοχή στη διαδικασία της απελευθέρωσης είναι το απαράκαμπτο και προνομιακό υπόβαθρο της σύγχρονης χριστιανικής ζωής και σκέψης. Σε αυτήν ακούγονται αποχρώσεις του Λόγου του Θεού που δεν μπορούν να γίνουν αισθητές σε άλλες υπαρξιακές καταστάσεις. Δίχως αυτές δεν υπάρχει στις μέρες μας μια αυθεντική και γόνιμη στράτευση υπέρ του Κυρίου.
Γι’ αυτό το λόγο, αν εμβαθύνουμε λίγο στον τρόπο με τον οποίο τίθεται σήμερα το ζήτημα της αξίας της σωτηρίας, ανακαλύπτουμε στο πλαίσιο του ιστορικού έργου που κατανοείται ως απελευθερωτική πράξη, ότι πρόκειται για μια ερώτηση για το ίδιο το νόημα του χριστιανισμού. Το να είσαι χριστιανός σημαίνει πράγματι ότι αποδέχεσαι και ζεις εντός της πίστης, της ελπίδας, της αγάπης και του νοήματος που ο Λόγος του Κυρίου και η συνάντηση μαζί του προσδίδουν στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας προς την πλήρη κοινωνία. Το να θέσεις τη μοναδική και απόλυτη σχέση με τον Θεό ως ορίζοντα όλων των ανθρώπινων πράξεων σημαίνει ότι τοποθετείσαι, κατ’ αρχήν, σε ένα πλαίσιο πιο ευρύ και πιο πλήρες νοήματος, αλλά και πιο απαιτητικό. Βλέπουμε ξεκάθαρα στις μέρες μας πως βρισκόμαστε ενώπιον του κεντρικού θεολογικού και ποιμαντικού ερωτήματος: Τι σημαίνει να είσαι χριστιανός; Ποιο είναι το μέλλον της Εκκλησίας στις πρωτόγνωρες συνθήκες που έρχονται; Η στάση αυτή απαιτεί, σε τελική ανάλυση, να αναζητήσουμε στο μήνυμα του Ευαγγελίου την απάντηση σε αυτό που, σύμφωνα με τον Καμύ, αποτελεί το κεντρικό ζήτημα κάθε ανθρώπου: «να κρίνει αν η ζωή αξίζει ή όχι τον κόπο να τη ζήσει κανείς».
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

http://enthemata.wordpress.com/2012/12/09/gutierres/

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Η αθλιότητα της υποκρισίας των Χρυσαυγιτών και η εν τω κρανίω σφηνομένη τυρόπιτα (ή το Παστίτσιο μάλλον) των Ελλήνων Προοδευτικάριων.






Όταν μια κοινωνία φτάνει να ασχολείται με τη ''σύγκρουση'' βουλευτών της Χρυσής Αυγής και ελληνικών κομμάτων της Αριστεράς για το θέμα του" Παστίτσιου" ,την ώρα που η χώρα βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας,τότε τα πράγματα έχουν ξεφύγει....
 Δε θα προβώ σε βαθυστόχαστη ανάλυση( δεν έχω και την ικανότητα άλλωστε),θα κοιτάξω να είμαι σύντομος και σαφής .
α)Προ ημερών αποπειράθηκα να επισκεφτώ τη σελίδα του λεγάμενου στο FACEBOOK...Για να είμαι ειλικρινής,(παρ'ότι δε φημίζομαι για το σεμνότυφον του χαρακτήρα μου)αηδίασα .Δε μιλάμε για σάτιρα, ούτε για χιούμορ αλλά για χυδαιότητα .Αλήθεια από πότε το χιούμορ μπορεί να έχει σχέση με την εξύβριση ενός νεκρού.Η ζωή και η ιστορία μας έμαθε ότι τους νεκρούς, όσοι έχουν στοιχειώδες ήθος, τους σέβονται.
β)Πριν τον συγκεκριμένο τυπά, υπήρξαν πολλοί που δε σεβάστηκαν τον γέροντα. Αρχικά οι συγγραφείς  και εκδότες, (ευτυχώς όχι όλοι) στη συνέχεια κάτι χριστέμποροι και τέλος  κάποιοι  πνευματικοί καθοδηγητές της πλάκας που χρησιμοποιώντας αποσπασματικά νουθεσίες του γέροντα,πραγματικές ή φανταστικές φρόντιζαν να καλύπτουν τις ανεπάρκειές τους και ταυτόχρονα να ανεβάζουν τις μετοχές τους στο χώρο των "στάρετς" της δύσμοιρης Ελλαδικής Ορθοδοξίας.(Orthodox life style).

Η αθλιότητα της υποκρισίας των Χρυσαυγιτών

Και ξαφνικά το κόμμα που επί χρόνια πολέμησε την Ορθοδοξία,το κόμμα που από τα έντυπά του εξυμνούσε τους αγώνες του Ιουλιανού εναντίον της "χριστιανικής παρακμής" (βλ.http://e-theologia.blogspot.gr/2012/09/blog-post_7713.html),το κόμμα που υποστήριζε δεκαετίες τώρα μάλιστα μέσα από τη Διακήρυξη των Ιδεολογικών του αρχών ότι" ο Ιουδαιοχριστιανισμός εμφύτευσε τον Εβραϊκό σκοταδισμό στην Ευρώπη"(βλ.http://e-theologia.blogspot.gr/2012/06/blog-post_10.html)  έρχεται με σκοπό να υπεραμυνθεί του γέροντα Παίσιου και της Ορθοδοξίας.Δε μας είπε ποια Ορθοδοξία.Αυτή που πρεσβεύει ο νέος βουλευτής του κ.Ματθιόπουλος;;;(βλ.http://e-theologia.blogspot.gr/2012/07/blog-post_7036.html)  .Και ένας τελειόφοιτος βρεφονηπιακού σταθμού μπορεί εύκολα να αντιληφθεί γιατί δεν μπορεί ένας χριστιανός να είναι και ναζιστής.Το γεγονός ότι ζούμε στην εποχή της πλήρους αγραμματοσύνης και του μη αυτονόητου μας αναγκάζει εντός της επομένης εβδομάδος(ελπίζω) να ασχοληθούμε εκτενέστερα με το θέμα.

Η εν τω κρανίω σφηνομένη τυρόπιτα (ή το Παστίτσιο μάλλον) των Ελλήνων Προοδευτικάριων.


Η διαφορά του προοδευτικού με τον Προοδευτικάριο είναι ότι ο πρώτος πορεύεται με γνώμονα την αλήθεια,έχει ανοικτό μυαλό,δε φοβάται,ρισκάρει,ψάχνεται,διαλέγεται, συνθέτει...Ο  Προοδευτικάριος είναι κλασική περίπτωση βολεμένου μικροαστού φλώρου, κουλτουριάρη ή μη .Αρέσκεται να παρουσιάζεται ως προοδευτικός χωρίς βέβαια ποτέ να ρισκάρει τίποτε.Περιπτώσεις σαν αυτή του "Παστίτσιου" είναι λόγος ύπαρξης για τους Προοδευτικάριους. Μια δήλωση και τέλος.Για ένα εξάμηνο τουλάχιστον καταγράφηκαν ως προοδευτικοί.Είναι γνωστό σε όλους πλέον ότι ο πιο εύκολος τρόπος για να δώσεις εικόνα προοδευτικού στην Ελλάδα είναι να πετάξεις καμιά αντιεκκλησιαστική κορώνα ή να βγάλεις καμιά εγκύκλιο τύπου Στυλιανίδη και καθάρισες(δεν εννοώ να κάνεις κριτική στο εκκλησιαστικό κατεστημένο,πράγμα πολύ υγειές).Το τραγικό είναι ότι ένα τμήμα διανοούμενων ή και στελεχών της Αριστεράς ερμηνεύει και αντιμετωπίζει γεγονότα και καταστάσεις με επιπολαιότητα που θυμίζουν κατά πολύ τις εκτιμήσεις των προοδευτικάριων.Οι ερμηνείες αυτές έρχονται βούτυρο στο ψωμί κάθε συντήρησης.Οι εκτιμήσεις πολλών Αριστερών στην Ελλάδα για ζητήματα  που σχετίζονται με τη θρησκεία είναι τόσο επιφανειακές και τόσο εκτός πραγματικότητας, όσο αυτές της Διοίκησης της Εκκλησίας για τη σχέση των νέων με την Εκκλησία.(Είναι ελκυστικό και πολύ βολικό για τις ηγεσίες να ζουν στην κοσμάρα τους) .Αυτό φάνηκε και από τις πρόσφατες δηλώσεις κομμάτων της Αριστεράς για την πρόσφατη δίωξη.Ντρέπεσαι να τις διαβάσεις.Αλήθεια σύντροφοι, κατά πόσον είναι σάτιρα η εξύβριση ενός νεκρού;; Εσείς που έχετε στις τάξεις σας μάρτυρες και ήρωες,ανθρώπους που πέθαναν στις εξορίες ,περίμενα τουλάχιστον να έχετε και κάποιες περισσότερες ευαισθησίες.Δε σας αφήνει όμως να το κάνετε( το λέω με πολύ πόνο και καθόλου υβριστικά) η "σφηνομένη τυρόπιτα",αυτό το ιδεολόγημα  πού έχετε στον εγκέφαλο ,πως κάθε τι που έχει σχέση με τη θρησκεία είναι οπωσδήποτε συντηρητικό, ανήκει στο παρελθόν, μυρίζει θεοκρατία.Αυτή η " τυρόπιτα "είναι που διώχνει από τις τάξεις σας χιλιάδες πιστούς που πιστεύουν στην κοινωνική δικαιοσύνη που θέλουν να αγωνιστούν μαζί σας και σεις τους στέλνετε στο περιθώριο  ή πακέτο στη δεξιά και παραπέρα.


Ανδρέας Χ. Αργυρόπουλος



Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Ντέσμοντ Τούτου: Να δικαστούν στη Χάγη Μπλερ και Μπους


Την άποψη ότι ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ και ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους θα πρέπει να δικαστούν στη Χάγη για τον πόλεμο στο Ιράκ, ο οποίος στηρίχθηκε σε «ένα ψέμα», διατυπώνει ο νοτιοαφρικανός αρχιεπίσκοπος που έχει τιμηθεί με Νόμπελ Ειρήνης, Ντέσμοντ Τούτου. 
Σε άρθρο του στη βρετανική εφημερίδα «Observer», ο νοτιοαφρικανός ιερωμένος προσάπτει στον Μπλερ και στον Μπους ότι ψεύδονταν όταν χρησιμοποίησαν ως πρόφαση για την εισβολή στο Ιράκ την πιθανή παρουσία στη χώρα αυτή όπλων μαζικής καταστροφής, την ώρα που, όπως λέει, το μόνο που ήθελαν ήταν «να ξεφορτωθούν τον Σαντάμ Χουσέιν».
Ο Τούτου επισημαίνει επίσης ότι οι Μπλερ και Μπους κατ' αυτόν τον τρόπο «αποσταθεροποίησαν και πόλωσαν τον κόσμο σε βαθμό που δεν είχε επιτύχει ποτέ καμία άλλη σύγκρουση στην ιστορία (...) με το φάσμα της Συρίας και του Ιράν μπροστά μας».
Ο Νοτιοαφρικανός αρχιεπίσκοπος επικαλείται τα στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία, η απόφασή τους αυτή οδήγησε «στο να πεθαίνουν καθημερινά από επιθέσεις αυτοκτονίας και εκρήξεις οχημάτων 6,5 άνθρωποι» στο Ιράκ.
Αμεση ήταν η αντίδραση του Τόνι Μπλερ, ο οποίος χαρακτήρισε τις κατηγορίες του Νοτιοαφρικανού αρχιεπισκόπου περί ψεύδους «μια παλιά ασύστατη φήμη», η οποία είναι λάθος να επαναλαμβάνεται την ώρα που «όλες οι ανεξάρτητες αναλύσεις έχουν δείξει» το αντίθετο.

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

AGAPE: Mια προοδευτική χριστιανική πρωτοβουλία για την παγκόσμια οικονομία και την αειφόρο ανάπτυξη













Με την κρίση που ξέσπασε το 2007 στις ΗΠΑ με τα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια υψηλού κινδύνου, η οποία ως γνωστό κορυφώθηκε το Σεπτέμβρη του 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers και από το επόμενο έτος πέρασε με εντονότερο ρυθμό στην ευρωπαϊκή δημοσιονομική σφαίρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την ελληνική οικονομία, έγινε κατανοητό από την παγκόσμια χριστιανική κοινότητα πως υπάρχει ένα τεράστιο ηθικό πρόβλημα, στο οποίο ο χριστιανισμός δεν μπορεί πλέον να μένει απαθής. Με δεδομένη μάλιστα την γενικότερη κρίση της παγκόσμιας οικονομίας, όλες οι συσσωρευμένες αντιφάσεις της οποίας εκρήγνυνται σταδιακά οδηγώντας την σε κατάρρευση, η παγκόσμια ιεραποστολή είναι πλέον υποχρεωμένη να φέρει ως πρώτη προτεραιότητα το ζήτημα αυτό.
Είναι γεγονός ότι η παγκόσμια χριστιανική κοινότητα, κύρια έκφραση τις οποίας αποτελεί το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών (ΠΣΕ), έχει προ πολλού προβληματιστεί για την παγκόσμια οικονομία από την προοπτική τις «οικονομικής δικαιοσύνης», μια έννοια που αναπτύχθηκε από τις εκκλησίες και την οικουμενική κίνηση ως πρωταρχικό αίτημα τις χριστιανικής μαρτυρίας στον 21ο αιώνα. Η χριστιανική πίστη δεν μπορεί να αγνοεί την ανάγκη για την δικαιοσύνη σε παγκόσμιο επίπεδο,και το ελάχιστο που έχουν να κάνουν οι πιστοί, σύμφωνα με το αίτημα τις Κυριακής προσευχής «ελθέτω η Βασιλεία σου … ως εν ουρανώ και επί γης», είναι να εργάζονται για την προώθηση της δίκαιης κατανομής των πόρων και της εξουσίας, πράγματα απαραίτητα για μια ανθρώπινη και οικολογικά βιώσιμη ανάπτυξη.
Στην τελευταία διακήρυξη των προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών το 2008 τονίζεται χαρακτηριστικά: «Οι Ορθόδοξοι χριστιανοί συμμερίζονται μετά των άλλων, θρησκευόμενων ή μη ανθρώπων του πλανήτη, την ευθύνη για τη σύγχρονη κρίση, διότι ανέχθηκαν ή συμβιβάστηκαν ακρίτως και προς ακραίες επιλογές του ανθρώπου χωρίς την αξιόπιστη αντιπαράθεση προς αυτές του λόγου της πίστεως .…Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και πτωχών διευρύνεται δραματικά εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης, που συνήθως είναι αποτέλεσμα μανιακής κερδοσκοπίας εκ μέρους οικονομικών παραγόντων και στρεβλής οικονομικής δραστηριότητας, η οποία, στερούμενη ανθρωπολογικής διαστάσεως και ευαισθησίας, δεν εξυπηρετεί, τελικά, τις πραγματικές ανάγκες της ανθρωπότητας. Βιώσιμη οικονομία είναι εκείνη, που συνδυάζει την αποτελεσματικότητα με την δικαιοσύνη και την κοινωνική αλληλεγγύη».
Εδώ και δεκαετίας έχει με σαφήνεια υποστηριχθεί πως «ο χριστιανικός κόσμος και οι διάφορες χριστιανικές ομολογίες έχουν υποχρέωση να αντιμετωπίσουν την πρόκληση της παγκοσμιοποίησης από τη σκοπιά της χριστιανικής πίστης, και για το λόγο αυτό να αντισταθούν στη μονομερή επιβολή της οικονομικής και πολιτιστικής παγκοσμιοποίησης». Οι εκπρόσωποι των εκκλησιών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, για παράδειγμα, διατύπωσε το ερώτημα: «Έχουν το θάρρος οι εκκλησίες μας να αντιμετωπίσουν τις ‘αξίες’ μιας ζωής προσανατολισμένης στο κέρδος ως θέμα πίστεως, ή θα προτιμήσουν να σιωπήσουν και να αποσυρθούν στην ‘ιδιωτική’ σφαίρα; Είναι ένα ερώτημα που οι εκκλησίες οφείλουν να απαντήσουν, αλλιώς θα χάσουν την ψυχή τους»!
Η ανθρώπινη ανάπτυξη σε βιώσιμες κοινωνίες επομένως αποτελεί βασικό όραμα τις παγκόσμιας χριστιανικής κοινότητας, με σκοπό την αναζήτηση τις οικονομικής δικαιοσύνης. Ο χριστιανικός κόσμος πιστεύει ότι η δικαιοσύνη είναι η καρδιά του προβλήματος. Πιστεύει ότι οι αξίες δεν μετρούνται με μονεταριστικούς όρους, και η ζωή – και ό, τι είναι απαραίτητο για την διατήρησή της – δεν μπορεί να εμπορευματοποιείται. Το κλειδί για την αντιμετώπιση των βασικών θεμάτων τις οικονομικής δικαιοσύνης είναι ειλικρινής κριτική, σαφήνεια και εναλλακτική πρόταση του ισχύοντος κυρίαρχου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης και νομισματικής παγκοσμιοποίησης, καθώς και αμφισβήτηση με βάση την χριστιανική πίστη ορισμένων αξιών της.
Αξίζει στο σημείο αυτό να θυμηθούμε την λεγόμενη «οικονομία της σαμπάνιας», σύμφωνα με την οποία το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 83% του παγκόσμιου πλούτου. Ένα άλλο 20% κατέχει αντίστοιχα το 11%, ενώ το υπόλοιπο 60% κατέχει μόνο το 6% του παγκόσμιου πλούτου. Όσον αφορά τα διεθνή οικονομικά ιδρύματα, που ασκούν απόλυτη σχεδόν εξουσία στην διεθνή οικονομία, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) δανείζει χρήματα στις αναπτυσσόμενες χώρες, επιβάλλοντας όμως σκληρά «διαρθρωτικά» μέτρα, η Παγκόσμια Τράπεζα, υποστηρίζει βέβαια αναπτυξιακά προγράμματα με δάνεια που χορηγεί, απαιτεί όμως από τα κράτη να υλοποιούν τις διαρθρωτικές αλλαγές πριν τους δοθούν τα δάνεια. Αφήνουμε το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, το οποίο κατά κύριο λόγο ορίζει την πολιτική του ΔΝΤ και άλλων ιδρυμάτων. Αξίζει να σημειωθεί, ότι στο ΔΝΤ π.χ., το ποσοστό ψήφων που αντιστοιχεί στις ΗΠΑ είναι 17,4%, ενώ το σύνολο των αφρικανικών κρατών μόνο το 4,5%. Στην Παγκόσμια Τράπεζα, οι ΗΠΑ κατέχουν το 16,5%, η Ιαπωνία το 7,9%, η Γερμανία το 4,5%, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία το 4,3% αντίστοιχα, ενώ η Ινδία – στην οποία αντιστοιχεί το 16% του παγκόσμιου πληθυσμού – κατέχει λιγότερο από το 3% των ψήφων.
Αυτά όμως είναι πολύ δύσκολο, έως πρακτικά αδύνατο, να αλλάξουν τη ρότα της παγκόσμιας οικονομίας, αν δεν δραστηριοποιηθούν οι θρησκευτικές κοινότητες, και κυρίως οι χριστιανικές. Μόνο με την μαζική αντίδρασή τους και τις πρωτοβουλίες, τις οποίες οι ηγέτες των οφείλουν να αναλάβουν – η απήχηση των περιβαλλοντολογικών πρωτοβουλιών του Οικουμενικού Πατριάρχου παγκοσμίως θα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για όλους – είναι δυνατή η υλοποίηση μιας αντι-οικονομικής παγκοσμιοποίησης, η οποία θα αποτελεί εναλλακτική πρόταση στο νεοφιλελεύθερο «παράδειγμα» που τείνει να παγιωθεί σήμερα. Προς αυτή την κατεύθυνση για πάνω από μια δεκαετία στα πλαίσια του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών έχει εγκαινιαστεί μια συνεχιζόμενη διαδικασία με το ακρωνύμιο ΑΓΑΠΗ (ΑGAPE= Alternative Globalization Addressing People and Earth), επίκεντρο της οποίας είναι ο νόμος του δημιουργού Θεού και ζητούμενο η κορωνίδα της δημιουργίας, ο άνθρωπος, με στόχο μια βιώσιμη και δίκαιη παγκόσμια οικονομία, και ασφαλώς δεν προσδιορίζονται από τον λεγόμενο «μονόδρομο της οικονομικής παγκοσμιοποίησης». Η πρωτοβουλία αυτή έχει ως βάση το βιβλικό αξίωμα: «του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής» (Ψαλμός 24:1, δηλαδή «στο Θεό ανήκει η γη, και ό, τι βρίσκεται σε αυτήν, ο κόσμος, και όσοι ζουν σ’ αυτόν).

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Μοναχή Νεκταρία:οι ρατσιστές δεν είναι χριστιανοί ·



  • παιδιά μου είμαι πολύ συντετριμμένη με τον ρατσισμό πού βλέπω στην Ελλάδα , παρακαλώ κάθε μέρα τον Θεό και την Παναγία μας να έχει καλά όλο τον κόσμο άσχετου χρώματος και εθνικότητας και με αυτά που δυστυχώς βλέπω νιώθω προδομένη από ένα κράτος που υποτίθεται είναι ορθόδοξο και μορφωμένο .
    οι ρατσιστές δεν είναι χριστιανοί.


    (το αλίευσα από το facebook και το μοιράζομαι μαζί σας)


    http://e-theologia.blogspot.gr/2012/08/blog-post_14.html

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Οι αριστεροί χριστιανοί έχουν προφανώς ανάγκη από γραφεία γνωριμιών




της Ντένιας Αθανασοπούλου-Κυπρίου

Ένα σχόλιο για τη θέση του θεολογικού λόγου στον δημόσιο χώρο, με αφετηρία την προσέγγιση του Τέρρυ Ήγκλετον

«Οι αριστεροί χριστιανοί έχουν προφανώς μεγάλη ανάγκη από γραφεία γνωριμιών», γράφει αυτοσαρκαστικά στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του Λογική, πίστη και επανάσταση: Στοχασμοί γύρω από την περί Θεού διαμάχηο Τέρρυ Ήγκλετον, προκειμένου να εκφράσει τη δυσκολία μιας μέσης λύσης μεταξύ μιας φανατικά αντι-θρησκευτικής κοσμικής Αριστεράς και μιας φονταμενταλιστικής θρησκευτικής Δεξιάς. Το εγχείρημα του Βρετανού κριτικού φαίνεται δύσκολο. Στην προσπάθειά του να ισορροπήσει την κριτική του τόσο προς τους θεϊστές όσο και προς τους αθεϊστές φονταμενταλιστές, μπορεί στο τέλος να χάσει φίλους και συναδέλφους.
Για ποιον λόγο άραγε διακινδυνεύει τις φιλίες του, προκειμένου να στοχαστεί γύρω από την περί Θεού διαμάχη, που διεξάγεται τα τελευταία χρόνια μετά την έκδοση των πολεμικά αθεϊστικών και ιδιαίτερα ευπώλητων βιβλίων του Ντίτσκινς (όνομα με το οποίο ο Ήγκλετον αναφέρεται σε όλους εκείνους που, κατά τη γνώμη του, έγραψαν αθεϊστικά φονταμενταλιστικά βιβλία, όπως ο Κρίστοφερ Χίτσενς και ο Ρίτσαρντ Ντώκινς); Ο Ήγκλετον δεν αναλαμβάνει μια απολογία της θρησκευτικής πίστης ή μια υπεράσπιση της ιδέας της ύπαρξης ενός Θεού. Αναθρεμμένος ως κοινός Ρωμαιοκαθολικός και προερχόμενος από την εργατική τάξη της Αγγλίας, εγκατέλειψε την πίστη του όταν μπήκε στο Πανεπιστήμιο, αναζητώντας, όπως νόμιζε, κάτι πιο συναφές με την πραγματικότητα και λιγότερο ανόητο από ό,τι είχε διδαχθεί περί Θεού στο σχολείο. Ωστόσο, εξομολογείται ότι η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού (1962-1965), με την κοινωνική διδασκαλία της μαζί με μια νέα εκδοχή του Ευαγγελίου που αναδείκνυε το ανθρώπινο και πολιτικό βάρος του χριστιανισμού, τον έκαναν να αναθεωρήσει τις απόψεις του. Διέκρινε ότι απέρριπτε τον χριστιανισμό, έχοντας στο μυαλό μια ειδωλολατρική αντίληψη του Θεού. Και η κριτική που ασκούν στη θρησκεία οι διάφοροι Ντίτσκινς γίνεται με βάση μια ειδωλολατρική περί Θεού αντίληψη, θεολογικά ξεπερασμένη αλλά και βιβλικά αστήρικτη. Ο συγγραφέας εισέρχεται λοιπόν σε μια συζήτηση για να δείξει πως ο χριστιανισμός, και ακόμα περισσότερο η θεολογική σκέψη, δεν είναι αυτό που παρουσιάζουν οι Ντίτσκινς.
Ιδιαίτερα σημαντικό θεωρώ ότι ο Ήγκλετον αναδεικνύει την πολιτική διάσταση του Ευαγγελίου και της πίστης, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τις πολιτικές διαστάσεις της αθεΐας των σύγχρονων αθεϊστών φονταμενταλιστών. Κατανοώντας τη θεολογία με όρους απελευθέρωσης, ερμηνεύει με τρόπο ανατρεπτικό και απελευθερωτικό τις βιβλικές αφηγήσεις, τονίζοντας ότι ο ίδιος ο Ιησούς παρουσιάζεται ως εκπρόσωπος των περιττωμάτων της Γης. Με το μαρξιστικό του ένστικτο, ο Ήγκλετον διακρίνει τον λόγο περί δικαιοσύνης και αδελφοσύνης των Ευαγγελίων και αναγνωρίζει τη σημασία του σε έναν χρεωκοπημένο, μεταφορικά και κυριολεκτικά πλέον, κόσμο. Η ηθική την οποία κηρύσσει ο Ιησούς αποτελεί πρόκληση για την αστική ηθική του Ντίτσκινς: «Συγχώρεσε τους εχθρούς σου, χάρισε το μανδύα αλλά και το χιτώνα σου, γύρισε και το άλλο μάγουλο, αγάπα αυτούς που σε προσβάλλουν, κάνε το καλύτερο που μπορείς, μη σκέφτεσαι καθόλου το αύριο».
Τι νόημα έχουν όλα αυτά σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον; Τι νόημα έχουν στο πλαίσιο ιμπεριαλιστικών πολιτικών οι προτροπές για πραότητα και ειρήνη που βρίσκουμε στους Μακαρισμούς; Μήπως θα έπρεπε ο Ντίτσκινς να εισηγηθεί την απαγόρευση αυτής της ύπουλης προπαγάνδας υπέρ της ειρήνης και των φτωχών; Ο Ιησούς δεν φέρνει ούτε κατά διάνοια σε φιλελεύθερο: άστεγος, χωρίς υπάρχοντα, ταγμένος εργένης, φίλος των αποβλήτων, αποστρεφόμενος τα υλικά αποκτήματα, αμελής όσον αφορά τους κανόνες αγνότητας, επικριτής της παραδοσιακής αυθεντίας, αγκάθι στο πλευρό του κατεστημένου, μάστιγα για όσους επένδυαν στον πλούτο: «Δεν θα γινόταν καλό μέλος επιτροπής. Ούτε θα τα πήγαινε καλά στη Γουόλ Στριτ, όπως δεν τα πήγε καλά με τα γραφεία συναλλάγματος στο ναό της Ιερουσαλήμ».
Σε όλο το βιβλίο διακρίνουμε την καχυποψία του συγγραφέα απέναντι στις πολιτικές προθέσεις που κρύβονται πίσω από τη λυσσαλέα προσπάθεια των σύγχρονων αθεϊστών να εξοβελίσουν από τη δημόσια σφαίρα τη θρησκεία. Ο Ήγκλετον αναγνωρίζει βέβαια τα κακά που προέρχονται από τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, αναρωτιέται όμως γιατί οι αθεϊστές τύπου Ντίτσκινς δεν ασκούν ανάλογη κριτική στις καταστροφικές συνέπειες της αμερικανικής επέμβασης στο Αφγανιστάν. Αναρωτιέται, επίσης, γιατί δεν αναγνωρίζουν τη βρομερή ιστορία της αποικιοκρατίας, τη δυστυχία που προκαλεί ο ρατσισμός και ο σεξισμός, η παραγωγή και αναπαραγωγή της φτώχειας και της πείνας. Ο Ντίτσκινς υποστηρίζει το πολιτικό κατεστημένο, αφού η εκστρατεία του δεν συνοδεύεται από μιαν εξίσου απερίφραστη κριτική του παγκόσμιου καπιταλισμού, συστήματος που γεννά μεγάλο μέρος του άγχους και του αισθήματος ταπείνωσης, από τα οποία τρέφεται ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός. Βασικά, αυτό που ενοχλεί τους αθεϊστές υποστηρικτές του κατεστημένου στην «πίστη» είναι η δέσμευσή της στην ιδέα ότι η Ιστορία έχει τη δυνατότητα να μεταμορφωθεί από τους ανθρώπους. Ορισμένοι φαίνεται ότι πολεμούν την πίστη, τη διακρίνουν απόλυτα από τη λογική και την ταυτίζουν με τις ανορθολογικές πεποιθήσεις. Ακόμα και έτσι, όμως, δεν θα έπρεπε να ελέγχουν και το περιεχόμενο των πεποιθήσεων, να δουν κατά πόσο είναι επιβλαβές; Πόσο επιβλαβής είναι η πίστη στο ευαγγέλιο της αγάπης;
Ο Ήγκλετον προτείνει να μη λαμβάνουμε την πίστη ως μέγεθος εκ διαμέτρου αντίθετο με τη λογική, αλλά να προσβλέπουμε σε μια έλλογη πίστη και μια λογική θεμελιωμένη σε κάτι διαφορετικό από τον εαυτό της. Για τον Ήγκλετον, με μια έλλογη πίστη, με μια αγαπητική δέσμευση σε ένα ευαγγέλιο δικαιοσύνης, ειρήνης και αδελφοσύνης, η ανθρωπότητα θα θεωρούσε τον εαυτό της διαχειριστή, και όχι κυρίαρχο, της φύσης: «Ο πόλεμος θα υποκλινόταν μπροστά στη ειρήνη. Η συγχώρεση θα σήμαινε, μεταξύ άλλων πραγμάτων, το χάρισμα των αβάσταχτων χρεών που καθηλώνουν τα φτωχά έθνη».
Στο βιβλίο διακρίνουμε τις απελευθερωτικές δυνατότητες της θεολογικής σκέψης, του θεολογικού λόγου και των βιβλικών αφηγήσεων. Για την αριστερή συνείδηση του ΄Ηγκλετον, η μελέτη της Βίβλου δεν είναι χαμένος χρόνος. Η θεολογία επαναφέρει πολιτικές αξίες στο προσκήνιο, θέτοντας ζητήματα για το πεπρωμένο της ίδιας της ανθρωπότητας, σε σχέση όχι με τον εαυτό της (και άρα με το είδωλό της), αλλά με αυτό που η θεολογία θεωρεί την υπερβατική (την όντως διαφορετική) πηγή της ανθρώπινης ζωής. Αντίθετα, η εμμονή ορισμένων στην παραμονή του θεολογικού λόγου στην ιδιωτική σφαίρα καλλιεργεί την υποταγή στους νόμους της αγοράς, ενισχύει το καπιταλιστικό σύστημα, περιθωριοποιεί τις πολιτικές αξίες, μειώνει εν τέλει την ανθρώπινη ευθύνη, μας αποδεσμεύει από την προσπάθεια να επιφέρουμε κάποια μεταβολή στην τρομακτική θέση στην οποία βρίσκεται η ανθρωπότητα.
Η ουσιαστική διαφορά του θεολογικού λόγου είναι ο τρόπος με τον οποίο βλέπει τον κόσμο. Η θεολογία δέχεται τον κόσμο και τη ζωή ως δώρο, μια δημιουργία από το τίποτα, μια μαρτυρία της ελευθερίας του Θεού· αναγνωρίζει ότι ο άνθρωπος δεν είναι αίτιος του εαυτού του, και έτσι έχει επίγνωση της ευθραυστότητας και της θνητότητάς του. Στο πλαίσιο του θεολογικού λόγου, αναγνωρίζεται η θνητότητα όχι για να μετατραπεί ο θάνατος σε φετίχ αλλά για να μπορούμε ως άνθρωποι να βιώσουμε το πλήρωμα της ζωής μας.
Ο Ήγκλετον εισηγείται έναν τραγικό ανθρωπισμό, διακριτό από το φιλελεύθερο ανθρωπισμό του Ντίτσκινς. Ο τραγικός ανθρωπισμός συμμερίζεται το όραμα του φιλελεύθερου ανθρωπισμού για την ελεύθερη και ευτυχή ανάπτυξη της ανθρωπότητας· ωστόσο –είτε στη σοσιαλιστική είτε στη χριστιανική είτε στην ψυχαναλυτική παραλλαγή του– υποστηρίζει ότι μόνο μέσα από μια διαδικασία αυτοαλλοτρίωσης, με την έννοια της αποφασιστικής αντιμετώπισης του χειρότερου εαυτού μας, και μιας εν συνεχεία ριζικής αναδημιουργίας, μπορεί η ανθρωπότητα να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση. Δεν υπάρχουν, για τον Ήγκλετον, εγγυήσεις ότι θα γεννηθεί ένα τέτοιο μεταμορφωμένο μέλλον· θα μπορούσε όμως να έρθει λίγο νωρίτερα, αν δεν εξακολουθούσαμε να βάζουμε εμπόδια με τον δογματισμό, τον εγωισμό και τις όποιες φοβίες μας.


*Η Ντένια Αθανασοπούλου-Κυπρίου είναι δρ φιλοσοφίας της θρησκείας, διδάσκουσα στο Ελεύθερο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.
Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή το βιβλίο του Terry Eagleton, Λογική, πίστη και επανάσταση: Στοχασμοί γύρω από την περί Θεού διαμάχη, μετ. Πέτρος Γεωργίου (Πατάκης 2011). Μια εκτενέστερη εκδοχή θα δημοσιευθεί στο προσεχές τεύχος (123) του περ. Σύναξη.


Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΨΑΡΟΥΔΑΚΗΣ· «῾Ο ἐθνικισμός εἶναι ἡ πιό προσοδοφόρα πηγή τῆς καπιταλιστικῆς τάξης»







«Τήν γάπη γιά τήν πατρίδα τήν παινομε, τόν θνικισμό τόν καταδικάζουμε» (ρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β’).

Λάβαρο καί σημαία τς «Χρυσς Αγς»  θνικισμός, πού σκόπιμα τόν ταυτίζει μέ τή φιλοπατρία, διαστρεβλώνοντας τόπραγματικό περιεχόμενο τς γάπης πρός τήν πατρίδα.
᾿Αντί λλων σχολίων καί ναλύσεων, παραθέτουμε στή συνέχεια, να πραγματικά στορικς σημασίας κείμενο περίθνικισμο, το ειμνήστου δρυτ τς Χ.Δ., Νικολάου Ψαρουδάκη, πό τό βιβλίο του· «Χριστιανική ᾿Επανάσταση - Η φιλοσοφία τς ᾿Επανάστασης», πού γράφηκε πρίν μισό περίπου αἰώνα!
᾿Αξίζει  μελέτη του, διαίτερα πό σους λέμε τι εμαστε Χριστιανοί.

Γράφει  Νίκος Ψαρουδάκης (που νωτέρω, σσ. 144-150)·

Ο χριστιανός γνωρίζει πώς δέν εναι στόν κόσμο ατό  ριστική του διαμονή, πώς δέν «χει δε μένουσαν πόλιν». Ονθρωπος δέν εναι δημιούργημα το κόσμου, μά το ΘεοΟ Θεός δωσε στόν νθρωπο κατοικία του τή γπου σύμφωνα μέ τούς φυσικούς νόμους περν τήν σύντομη ζωή του. Η γκόσμια ζωή, σ᾿ ναφορά μέ τήν αωνιότητα, δέν εναι οτε μιά σταγόνα στόν κεανό. Γι᾿ ατό εναι ντιανθρώπινο κάθε τι πού στήν σύντομη τωρινή ζωή καταστρέφει τή μέλλουσα, πού εναι  παντοτεινή. Μεγάλο ρόλο στό ζήτημα ατό παίζει  σχέση το τόμου μέ τήν πατρίδα του καίτή φυλή του. Η πατρίδα κι  φυλή χουν γιά τό χριστιανό τή σημασία πού χει κάθε λλο πργμα πού πηρεάζει τήν πραγματοποίηση τς χριστιανικς του ποστολς. Η πατρίδα κι  φυλή χουν νόημα, μόνο φόσον βοηθον τόννθρωπο στόν γώνα του νά τελειοποιηθ καί νά ζήση, πως ρίζει  διδασκαλία το Χριστο. Εναι μέσα γιά τή ζωή κι᾿χι σκοπός. Δέν πάρχουν ο νθρωποι γιά τήν πατρίδα, μά  πατρίδα γιά τούς νθρώπους. Οταν  πατρίδα μποδίζη τόν νθρωπο στήν ξέλιξή του  καταστρέφη τή ζωή του, τότε πρέπει νά χτυπηθπως καί κάθε λλος χθρός. Ο Χριστιανός γαπ τήν πατρίδα του καί τό θνος του, λλά δέν ασθάνεται λατρεία γι᾿ ατά᾿Αποδίδει σ᾿ ατά τό σεβασμό πού πρέπει, μά πέχει πολύ π᾿ τόν στερικό θαυμασμό καί τή θεοποίησή τους.
Η πατρίδα καί τό θνος στή νεοειδωλολατρική ποχή μας εναι μεγάλος πειρασμός γιά τούς Χριστιανούς. Η διδασκαλία το Χριστο βρίσκεται πάνω πό πατρίδες καί φυλές. Ο Χριστός μέ τό θεϊκό του μεγαλεο γκάλιασε λο τόν κόσμο κιραματίστηκε τήν νθρωπότητα νωμένη σάν μιά ποίμνη. Γι᾿ ατό  διδασκαλία το Χριστο δέν γνωρίζει πατρίδες καίφυλές. Γνωρίζει τόν νθρωπο, τόν ποιονδήποτε νθρωπο το κόσμου, τό παιδί το κοινο παγκόσμιου πατέρα, καίκαθόλου δέν ξαρτ τή θεία χάρη π᾿ τή γλσσα, τό χρμα,  τόν τόπο τς καταγωγς του. Ο Χριστιανοί, φορες τς χριστιανικς διδσκαλίας, μοιραα ρχονται σ᾿ ντίθεση μέ τούς εδωλολάτρες, πού έχοντας παρανοήσει τά πράγματα μεταβάλλουν τήν πατρίδα καί τό θνος σέ εδωλο καί ερό σκοπό.
Ο Χριστιανός γαπ τήν πατρίδα του καί τήν φυλή του, πειδή τόν συνδέουν μ᾿ ατά ρισμένα περιστατικάρισμένες παραδόσεις καί ναμνήσεις. Αν δέν πρχε τό συναίσθημα, ποτέ δέν θφτανε  Χριστιανός μέ τή λογική, στήν γάπη τς πατρίδας, καί το θνους. ᾿Αγαπ τήν πατρίδα μου, δηλ. ρισμένη δαφική περιοχή τς γς, ατό μως δέν σημαίνει πώς δέν θά μποροσα ν᾿ γαπήσω κι ποιοδήποτε λλο κομμάτι τς γς που θά τφερνε  μορα νά ζήσω. Θθελα νάμποροσα νά γνωρίσω καί ν᾿ γαπήσω λες τίς γωνιές το κόσμου, που λάμπει  γλυκύς λιος καί ζον δυό νθρωποιγαπημένοι καί καλοί. Νοιώθω πατρίδα μου πιό πολύ τήν καλωσύνη καί τή χαρά, παρά τά γρια βουνά καί τά νυδρα ποτάμια μις χώρας, που συνέπεσε νά γεννηθ, πού λέγεται πατρίδα καί γιά τήν ποία διάφοροι ποπτοι τύποι συνθέτουν μνους καί διθυράμβους. Κάθομαι καί σκέπτομαι· Εχω κανένα λόγο γώ ν᾿ γαπ τήν πατρίδα καί τό θνος μου παραπάνω π᾿ ,τι κάθε λλος κάτοικος τς γς τήν δική του πατρίδα καί τό θνος; Οχι. Ατό σημαίνει πώς λες οπατρίδες το κόσμου εναι τό διο ξιαγάπητες καί πώς  λόγος πού γαπ κανείς μιά πατρίδα θά μποροσε νά τόν κάμη ν᾿ γαπήση καί κάθε λλη πατρίδα το κόσμου. Ετσι φθάνομε στό συμπέρασμα πώς μιά εναι  κοινή πατρίδα λων τννθρώπων·  γ· καί μιά  φυλή τους·  νθρωπότητα.
Μέ τή μεγάλη ατή πατρίδα  νθρωπος ασθάνεται νά τόν συνδέουν μεγάλοι δεσμοί. Δεσμοί πιό σχυροί κι᾿ πό κείνους πού ασθάνεται νά πάρχουν μέ τήν διαίτερή του πατρίδα. Ο σημερινός νθρωπος καταλαβαίνει πώς ,τι εναι τό φείλει σ᾿ λο τό κόσμο. Κάθε χώρα χει προσφέρει τόν βολό της στό ταμεο το πολιτισμοΕνα μεγάλο μέρος το αυτομας τό φείλομε σ᾿ νθρώπους λλων χωρν κι’ λλης φυλς πό μς. Η διαφορά τς πατρίδας καί το θνους δένμποδίζει τούς νθρώπους νά οκοδομον τόν κοινό τους πολιτισμό καί νά σηκώνουν λλήλων τά βάρη. Κυττάζω στήβιβλιοθήκη μου καί βλέπω νόματα π᾿ λον τόν κόσμο. ᾿Ονόματα νθρώπων μ᾿ λλη γλσσα, λλη πατρίδα, λλη φυλή μ᾿ μένα καί πού μ᾿ λα ατά, χωρίς νά τούς χω γνωρίσει προσωπικά, τούς γαπ σάν καλούς μου φίλους καίπερν μαζί τους πολύτιμες ρες, ν μ᾿ κατοντάδες γνωστούς μου πού ζον δίπλα μου, ασθάνομαι νά μή μέ συνδέη τίποτα, σχετο πώς εμεθα συμπατριτες. Νοιώθω, ς Χριστιανός, νά εναι πατρίδα μου τό πνεμα κι οκογένειά μου τάργα το Θεο᾿Αγαπ τή πνευματική μου πατρίδα καί θεωρ φίλους μου κι᾿ δελφούς μου λους κείνους, πού στάδιάφορα σημεα τς γς σκέφτονται καί πονον σα μέ μένα. Πο πάρχει λευθερία καί καλοσύνη; ᾿Εκε εναι  πατρίδα μου καί κείνην γαπ, χωρίς νά εναι νάγκη νά μο τό πιβάλλη κανείς. Θεωρ νέκφραστα γελοίους καί μηδαμινούςλους κείνους πού πιμένουν νά καθορίζουν τήν πατρίδα μέ βουνά καί ποτάμια καί συρματοπλέγματα, πως στήν παλιά ποχή ο Ελληνες θεωροσαν λλη πατρίδα τή Σπάρτη, λλη τήν Κόρινθο, τήν ᾿Αθήνα, τή Θήβα κ.λπ. Πς εναι δυνατό μετά τό Εαγγέλιο το Χριστογώ  Χριστιανός, νά θεωρ πατρίδα μου μιά ρισμένη γωνιά τς γς, πούπερικλείεται μέσα σ᾿ ρισμένα ρια πού καθόρισαν αθαίρετα πουλοι διπλωμάτες καί νά μήν θεωρ πατρίδα μου λην τήν νθρωπότητα, τήν μεγάλην οκογένεια το Θεο, γιά τήν ποία  Χριστός πέθανε κι ο μάρτυρες τοΧριστιανισμο, τόν κόσμο το πνεύματος μέσα στόν ποον ζ καί κινομαι καί εμαι; Η ννοια τς εδωλολατρικς πατρίδας εναι σφυκτική γιά τόν συνειδητό Χριστιανό, τόν ξυπνημένο νθρωπο το 20ο αἰώνα.
Η γάπη τς πατρίδας καί το θνους μόνο χριστιανικά καθορισμένη κανοποιε τόν πολιτισμένο νθρωπο καί βοηθεστή συναδέλφωση καί τήν ερήνη το κόσμου. Ο θνικισμός μπορε ν᾿ ποβ μοιραος στή ζωή τν λαν, πως τόμαχαίρι στά χέρια το μωροΗ στορία συνεχς πιβεβαιώνει τήν λήθεια ατή καί καλά θά κάμουν ο λαοί νά δώσουν προσοχή στή φωνή της. Η προσωπολατρεία κι  θνικισμός ταν νέκαθεν  γόνιμη γπου σπέρνονταν καίκαρποφοροσαν τά ζιζάνια το Σαταν, τά προορισμένα νά συμπνίγουν τίς θεϊκές ντολές καί νά μεταβάλλουν τήννθρωπότητα σέ σφαγεο. Τό ν᾿ γαπ κανείς τήν πατρίδα του σέ τίποτα δέν κάνει κακό᾿Αγαπ τήν πατρίδα μου, γιατίκε γεννήθηκε κι κε πάρχουν ρισμένα πράγματα, μέ τά ποα χω συνδεθ κατά κάποιο τρόπο. Τό τι γαπ τήν πατρίδα μου ατό μέ κάνει νά θεωρ φυσικό ν᾿ γαπ τήν πατρίδα του κι  πολίτης μις λλης πατρίδας. Οτε σκέπτομαι ποτέ πώς μπορ γώ νά μποδίσω ατόν  ατός μένα νά ασθάνωμαι τό ασθημα ατό᾿Απ’ ναντίας...᾿Επειδή γαπ τήν πατρίδα μου, νοιώθω φίλους μου λους κείνους πού γαπον τήν δική τους πατρίδα. Μς συνδέει κατανόηση τς κοινς μοίρας, το κοινο πόνου.
Οπως ναγνωρίζω τό δικαίωμα στόν κάθε νθρωπο το κόσμου ν᾿ γαπ τή γυνακα του, τά παιδιά του, τή ζωή του, νά χαίρεται τό κοστούμι του, τήν ργασία του κ.τ.τ., γιατί ατό μ᾿ ρέσει νά κάνω κι γώτσι το ναγνωρίζω τόδικαίωμα νχη μιά πατρίδα καί νά τήν γαπ σο ατός θέλει. Το ναγνωρίζω κόμα τό δικαίωμα, πως παίρνη διαζύγιο π᾿ τή γυνακα του,  πως λλάζη τό κοστούμι του, τσι νά πάψη ν᾿ γαπ τήν πατρίδα του  νά μήν γαπς συγκεκριμένα καμμιά. Καί σέβομαι τή δήλωσή του πώς εναι πολίτης το κόσμου καί πώς παραμένει ναγκαστικά στή γ, γιατί εναι κόμα δύνατη  μετάβασή του σ᾿ λλο... πλανήτη. Ατά λα τ᾿ ναγνωρίζω στό συνάνθρωπό μου, γιατί σάν χριστιανός ξέρω πώς εναι πουσιώδη ζητήματα τς ζως, μικρά μέσα γιά τό μεγάλο σκοπό. Κάθε νθρωπος φθάνει στόχριστιανικό σκοπό μέ τό δικό του τρόπο. Δέν εναι σωστό νά ποχρεώσωμε κανέναν νά κλέξη τόν τρόπο τό δικό μας.Ο τρόπος γιά τό ρπαγμα το καρπο π᾿ τό δένδρο τς ζως, ρχεται πό μέσα μας κι χι π᾿ ξω. ᾿Απ᾿ τό Σύνταγμας τήν Ομόνοια λλοι πηγαίνουν μέ λεωφορεο, λλοι μέ ταξίλλοι μέ τρόλεϋ κι λλοι μέ τά πόδια. Σημασία χει πώςλοι φθάνουν. Μπορ νά ποχρεώσω να γέρο νά πάη μέ τά πόδια  να φτωχό νά πάη μέ ταξίΗ γάπη πρός τήν πατρίδα καί τό θνος, χριστιανικά, δέν εναι δόγμα ζως. Εναι τομική πόθεση κι τσι πρέπει νά κρίνεται. Ολος κόσμος εναι ργο το διου δημιουργο καί κάθε κομμάτι τς γς ξίζει νά τό γαπήση κανείς. Ο Χριστιανισμός πλώνει τήν πατρίδα σ᾿ λη τή γπως φέρνει τή σκέψη στό θρόνο το Θεο καί τήν ζωή στήν αωνιότητα.
Οπως χομε τονίσει λλο, ο λαοί μέχρι σήμερα χρησιμοποιήθηκαν σάν πιόνια στό παιγνίδι τν μπόρων γιά τή ληστεία τς κοινωνίας. Ο πολιτικοί κι ο μποροι χρησιμοποίησαν λες τίς πλευρές το ψυχικο καί κοινωνικο βίου γιά τήνπικράτησή τους. Τά ερά καί τά για τς νθρωπότητας, γιναν ντικείμενο μπορίας καί συναλλαγς. Φυσικά τόσυναίσθημα τς φιλοπατρίας χρησιμοποιήθηκε π᾿ τά πρτα. Η ρχουσα τάξη μέ τά κοινωνικά της ργανα, τούς πολιτικούς καί τούς διανοουμένους, νόθευσε τήν γάπη πρός τήν πατρίδα καί τήν κανε θνικισμό, γιά νά τήν καταντήση στό τέλος σωβινισμό καί μπεριαλισμό. Γιά τό σκοπό ατό  στική γεσία χρησιμοποιε ετε ναρκωτικά, τόνοθευμένο θρησκευτικό κήρυγμα, ετε διεγερτικάπως εναι  θνικισμός. Τά ναρκωτικά τς ξασφαλίζουν τήν κατοχήτν παράνομων κερδν, τά διεγερτικά τς αξάνουν τά κέρδη. Ο θνικισμός εναι  πιό προσοδοφόρα πηγή τς καπιταλιστικς τάξης.
Η κεφαλαιοκρατική τάξη πού καταπιέζει μιά χώρα πεκτείνει τή δράση της καί σ᾿ λλες χρες κι τσι γίνεται νας διεθνής γώνας πικράτησης μεταξύ τν κεφαλαιοκρατικν συγκροτημάτων τν διαφόρων χωρν. Οταν  γώνας ατός φθάση σέ κρίσιμο σημεο, τότε χρησιμοποιεται  πόλεμος, γιά νά κρίνη τήν τύχη τν οκονομικν συγκροτημάτων. Γιά νά φέρουν τούς λαούς σέ φόρμα νά πολεμήσουν, ο γέτες τους μεταχειρίζονται τόν θνικισμό, καλλιεργον τό σωβινισμό καί ποθάλπουν τό νστικτο τς καταστροφς κι ρπαγς μέ τό μιλιταρισμό. Μέμορφοστολισμένες ψευτιές, πλαστογράφηση τς στορίας καί καπηλεία τς θικς, ο λαοί δηγονται στήν πιό μεγάληξαχρείωση, τσι πού νά μήν πάρχη γκλημα κι λιθιότητα, πού νά μήν εναι κανοί νά τά πράξουν.
᾿Εθνικισμός σημαίνει θεοποίηση τς πατρίδας καί το κράτους. Η θεοποίηση ατή εναι  συντομώτερος δρόμος πρός τήν ποκτήνωση τν λαν. Μέ τόν θνικισμό  πατρίδα γίνεται σκοπός, ντικείμενο λατρείας, παίρνοντας τή θέση τοΘεο. Ο Χριστιανοί πρέπει νά ξέρουν πώς  θνικισμός εναι πικίνδυνη μορφή εδωλολατρίας, ργανο το διαβόλου καίρνηση τς φιλοπατρίας τν λλων.
Κλασσικό παράδειγμα εναι  γερμανικός θνικισμός· « Γερμανία περάνω λων». Οταν κανείς θεοποιήση τή πατρίδα του, τότε θέλει νά καταργήση τίς λλες πατρίδες καί ν᾿ ναγκάση τούς πολίτες τους ν᾿ γαπον τή δική του πατρίδα. Γιατί ατό; Θά θέλαμε μιά πάντηση π᾿ τούς θνικιστές· ταιριάζει ατό στήν νθρώπινη ξιοπρέπεια καί τή χριστιανικήδιότητα; Η πατρίδα εναι θρησκεία; Υπάρχει κανένας Θεός πού νά δίδαξε τόν θνικισμό; Μπορε νά εναι κανέναςθνικιστής καί χριστιανός; Ο Χριστιανισμός γεμίζοντας τά πάντα δημιουργε διαχώρητο. Στό χριστιανικό διαχώρητο δέν χουν θέση ντιχριστιανικά πράγματα καί πομένως οτε  θνικισμός. Τό θνος, σάν σύνολο λαο, πρέπει νάβρίσκεται στήν πηρεσία το Θεο. Ατή εναι  ληθινή ννοια τς φιλοπατρίας. Τό περιεχόμενο κι  ποστολή τοΧριστιανισμο εναι ντελς συμβίβαστα μέ τή σημερινή μορφή τς νθρωπότητας. Τά κράτη, τά θνη, τά σύνορα, οφυλετικές διακρίσεις, ,τι χει σχέση μέ πιθέσεις καί κατακτήσεις ξένων δαφν εναι κατανόητα πό χριστιανικήπλευρά. Σ᾿ λα ατά ο Χριστιανοί δέν βλέπουν παρά τό σχέδιο το διαβόλου, πού κρατ τούς λαούς χωρισμένους, γιάνά μή πραγματοποιηθ τό σχέδιο το Θεο πού θέλει νά νώση τήν νθρωπότητα. Ο θνικισμός καί τά περί ατόν, εναι τοξίνη πού πιδιώκει τήν ποσύνθεση τς νθρωπότητας. Τό ντίδοτο στήν περίπτωση ατή εναι τό κήρυγμα τοΧριστο γιά τήν μοιβαία κατανόηση νάμεσα στούς λαούς. Ο Χριστιανισμός, πως χομε πεξευγενίζει τήν πατρίδα δίνοντάς της πνευματικό περιεχόμενο καί τήν μεγαλώνει πεκτείνοντάς την σ᾿ λο τόν κόσμο καί μέχρι τό Θεό.
Χριστιανική πατρίδα εναι  πνευματικός κόσμος,  θανασία καί  αωνιότητα καί χριστιανικός θνικισμός τό μεγάλοδανικό τς παγκόσμιας ερήνης καί συναδέλφωσης, τς «μίας ποίμνης», πως  Κύριος επε· «γενήσεται μία ποίμνη, ες ποιμήν».


http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/872/nikolaos-psaroudakes-thnikisms-enai-pi-prosodophra-peg-ts-kapitalistiks-txes.html